علیرضا داودنژاد معتقد است: در ساخت فیلم سیاسی اگر تاریخ تحریف نشود باید تعجب کرد.

این کارگردان سینما در گفت‌وگویی با ایسنا، در پی انتخاب آرگو در اسکار درباره‌ی سینمای سیاسی در دنیا و روند ساخت فیلم‌های در این زمینه با بیان این مطلب گفت:از زمانی که سینما سر و کله‌اش پیدا شد به دلیل وابستگی به تجهیزات صنعتی گران‌قیمت و نیاز به نمایش در سالن‌های بزرگ شهری به اقتضائات سیاسی و تجاری وابسته شد.

وی تصریح کرد: بنابراین طبیعی است که وقتی در گوشه‌ای از دنیا فیلمی تولید می‌شود بطور معمول تابعی از اقتضائات سیاسی و مالی باشد، مگر این که راه نجاتی برای سینما باز شود.

کارگردان کلاس هنرپیشگی اظهار امیدواری کرد: با توجه به ساده شدن ابزار و به وجود آمدن فضای مجازی که در 10 تا 15 ساله این تحول به صورت مداوم در حال گسترش است، به تدریج می‌توان امیدوار بود که فیلم‌هایی تولید شوند که بیشتر از اینکه بنا بر نیاز احزاب یا کمپانی‌ها ساخته شوند، جنبه‌های هنری پیدا کنند.

داودنژاد در عین حال گفت:در این مقاطع که سینما گرفتار الزامات قدیمی است نمی‌توان توقع داشت که به مسایل سیاسی و مالی کاملا بی‌ربط باشد بنابراین امیدوارم با پیشرفت‌هایی که در سینما اتفاق می‌افتد از این مهلکه بی‌رحم اقتصاد سیاسی نجات پیدا کند و به عرصه‌ی فرهنگ برگردد و به جای آنکه پشت هر فیلم دست کمپانی یا سازمانی کار کند، دست یک هنرمند دیده شود.

داودنژاد در پاسخ به اینکه در سینمای سیاسی چقدر تاریخ می‌تواند تحریف شود؟ گفت: وقتی ما نمی‌توانیم اتفاقاتی که مستقیماً در اطراف خودمان می‌افتد، همان‌گونه که اتفاق می‌افتد بازگویی و بررسی کنیم چگونه ممکن است اتفاقاتی که در دور دست‌های زمانی و مکانی روی می‌دهد را عینا بازتاب بدهیم؟ بنابراین کمتر فیلم سیاسی و تاریخی ساخته می‌شود که خالی از هر گونه پیش‌فرض و مقاصد شخصی و گروهی باشد. اصولاً کار فیلم سیاسی بیشتر یک جانبه‌گرایی است، مگر فیلم‌های نادری که نمی‌توانم الان به خاطر بیاورم که در عین حال که فیلم سیاسی هستند، آن‌ها را خالی از هرگونه تحریف تاریخی بدانیم.

کارگردان مرهم تصریح کرد: هر گونه بازتولیدی از یک واقعه از یک نگاه ویژه‌ای تاثیر می‌گیرد که گاهی عامدانه و گاهی غیرعامدانه است پس در حالی که نمی‌توانیم وضعیت خودمان و دنیایی را که به نحوی در دسترس‌مان است با اطمینان دریابیم و بازگو کنیم چگونه می‌توانیم وضعیت دهها سال قبل را بدون هرگونه دست‌کاری روایت کنیم.

داودنژاد گفت: وقتی در ایران فیلم تاریخی ساخته می‌شود و از کارگردان می‌پرسیم چرا به تاریخ وفادار نبوده است او معمولاً می‌گوید، من تاریخ را به روایت خودم بازگو کردم. بنابراین ما نمی‌توانیم از سینمای در آن سوی دنیا توقع داشته باشیم که تاریخ را آنگونه که ما می‌خواهیم بازگو کند؛ همان‌گونه که ما نیز متقابلا در روایت تاریخ ملاحظات ویژه‌ی خودمان را در نظر می‌گیریم.

کارگردان کلاس هنرپیشگی در پایان گفت: به هرحال تا سینما از خرده فرمایشهای اقتصاد و سیاست خلاص نشود و به عرصه‌ی فرهنگ و هنر بازنگردد توقع انعکاس صادقانه واقعیت از آن زیاد واقع‌بینانه نیست.