منتقد گاردین می‌نویسد فیلم ساده‌گرای کلینت ایستوود پروپاگاندای دوران بوش را ترویج می‌دهد و به حقایق شلیک می‌کند بنابراین این فیلم را باید با نمک اضافه تماشا کرد. به گزارش مهر و به نقل از گاردین، کریس کایل که لقب «افسانه» به خود گرفته بود، یکی از اعضای کماندوهای ویژه نیروی دریایی ارتش ایالات متحده بود که اوایل قرن بیست و یکم در عراق خدمت کرد. او با رکورد ۱۶۰ تیراندازی موفق از ۲۵۵ هدف احتمالی به‌عنوان مرگبار‌ترین تک‌تیرانداز تاریخ آمریکا شناخته می‌شود که مدتی هم به‌عنوان بادی‌گارد سارا پیلین کار کرده است.

در صحنه آغازین فیلم، کایل با نقش‌آفرینی بردلی کوپر، با دوربین تفنگ‌اش جلو‌تر از حرکت ماشین‌های ارتش آمریکا است و یک خانه را نگاه می‌کند. زنی از خانه بیرون می‌آید و یک نارنجک روسی ضدتانک به پسری جوان می‌دهد و پسر را به سمت آمریکایی‌ها می‌فرستد. آیا کایل باید شلیک کند؟ کتاب خاطرات کایل حقیقی هم با همین صحنه آغاز می‌شود، اما در آنجا هیچ کودکی وجود نداشت و کایل می‌نویسد که یک نارنجک چینی را در دست زن دیده است. خود او نوشته است: «آن اولین حضور من در عراق بود و تنها باری بود که کسی غیر از یک نظامی مرد را کشتم.»

کلینت ایستوود همه‌چیز را ساده و سیاه و سفید نشان می‌دهد. کایل بعد از این‌که بمب‌گذاری سفارت آمریکا در سال ۱۹۹۸ را از تلویزیون تماشا می‌کند به نیروهای ویژه می‌پیوندد اما درحقیقت این اتفاق هیچ ربطی به ملحق شدن او به ارتش نداشت. در کتاب وقتی او به خط مقدم می‌رود همه عراقی‌هایی که در مقابل آمریکایی‌ها مقاومت می‌کنند بدون استثنا اعضا القاعده هستند و تبدیل به هدف‌های قابل قبول می‌شوند. در فیلمنامه آن‌ها «وحشی‌ها» خوانده می‌شوند. تک‌تیراندازی به‌نام مصطفی وجود دارد که قبلاً در المپیک حضور داشته و در کتاب کایل تنها در یک پاراگراف به او اشاره شده، اما در فیلم تبدیل به دشمن اصلی او می‌شود و آن‌ها تا پای مرگ به مبارزه می‌پردازند. وقتی تمام کسانی که با آمریکایی‌ها مبارزه می‌کنند آدم‌های بدی هستند و آمریکایی‌ها هم هیچ‌وقت اشتباه نمی‌کنند همه‌چیز آسان‌تر می‌شود.

تمام شلیک‌های کایل با دقت ۱۰۰ درصد انجام می‌شوند و تمام کسانی که او می‌‌کشد در راستای نجات دادن جان آمریکایی‌هاست. او لوگوی جمجمه شخصیت آدم‌کش داستان‌های مارول یعنی «پانیشر» را روی لباسش دارد، اما هیچ‌کس نمی‌پرسد که این‌جور سمبلیسم چطور می‌تواند به جلب توجه و علاقه عراقی‌ها کمک کند. یکی از خبرنگاران نیویورکر نوشته است: «این داستان‌ها کایل را طوری نشان می‌دهند که انگار او حقیقتاً پانیشر (تنبیه‌کننده) است و عدالت را با قوانین خود اجرا می‌کند.»

به این ترتیب، فیلم کلینت ایستوود افسانه‌هایی روی داستان‌های خود «افسانه» خلق می‌کند و تماشاچیان فیلم «تک‌تیرانداز آمریکایی» بهتر است نسخه این فیلم از جنگ عراق را با مقدار زیادی نمک اضافی تماشا کنند. منتقد گاردین می‌نویسد فیلم ساده‌گرای کلینت ایستوود پروپاگاندای دوران بوش را ترویج می‌دهد و به حقایق شلیک می‌کند. فیلم «تک‌تیرانداز آمریکایی» که نه منتقدان و جوایز سینمایی به آن روی خوش نشان دادند و نه در گلدن گلوب جایی داشت، با حمایت اسکار از آن و نامزدی در ۶ رشته، ناگهان در گیشه پرفروش شد.