همین دو هفته پیش بود که پیگیر احوال فرشته طائرپور پس از ابتلا به کرونا بودیم و او که به جد پیگیر واکسیناسیون هنرمندان مشغول در پروژه‌ها بود و تا چند روز قبل هم از کرونا بهبودی نسبی پیدا کرده بود، سرانجام خودش قربانی این بیماری منحوس شد.

به گزارش ایسنا، بسیاری از اهالی سینما فرشته طائرپور را نه فقط به عنوان تهیه‌کننده آثار ماندگاری همچون «گلنار»، «نخودی»، «خاله قورباغه» و «پاتال و آرزوهای کوچک» می‌شناسند بلکه او را یکی از فعالان ادبیات و سینمای کودک و از مسلط‌ترین سینماگرها به مسائل صنفی می‌دانند که بویژه در امور مالیاتی و به عنوان مشاور  مالیاتی خانه سینما همیشه پیگیر حل و فصل مشکلات سینمایی‌ها بود و حتی با تئاتری‌ها نیز در این رابطه همراهی می‌کرد.

او متولد سال 1331 بود و فعالیت مطبوعاتی‌اش در سال‌های دور در کنار فعالیت‌های ادبی در مقام مشاور و نویسنده بخصوص در حوزه کودک و نوجوان قلم نوشتاری شیوایی به او داده بود. شاید همین توانایی خوب نوشتن بود که سبب می‌شد دیدگاه‌های صنفی و غیرصنفی خود را خیلی راحت‌تر از بقیه همکارانش عمومی کند.

جستجویی در خبرهای منتشر شده از این بانوی سینماگر یادآور نوشته‌های متعددی از اوست که هر بار به بهانه‌های مختلف در رسانه‌ها بازتاب داشته است. آخرین نوشتاری که از او در ایسنا منتشر شده مربوط به درگذشت علی مرادخانی بود که در شرایطی مشابه با طائرپور براثر کرونا از دنیا رفت. او برای مرادخانی نوشته بود، «نمی‌دانم هنوز چند مدیر در عرصه فرهنگ و هنر کشور باقیمانده، که صاحبِ ظرفیتِ شنیدن و اهلِ مهربانی و بذله‌گویی و نشانه خوانی‌های هنری باشد.»

او با پیام‌های خود از بسیاری هنرمندانی که به دور از هیاهو زندگی می‌گذرانند یا غریبانه از این دنیا رخت بربستند هم یاد می‌کرد، مثل اصغر عبداللهی که دی‌ماه سال گذشته براثر سرطان درگذشت.

طائرپور چند ماه قبل در مقام رییس صنف اکت (انجمن کارفرمایی تهیه کنندگان فیلم) بر لزوم در اولویت قرار گرفتن واکسیناسیون هنرمندان مشغول به کار تاکید کرده و گفته بود: «وقت آن رسیده که با توجه به واکسینه شدن کادر درمانی و انجام تدریجی واکسیناسیون رده‌های مختلف از مشاغل پرخطر و سالمندان و همچنین بهبود در روند تامین واکسن‌های مورد نیاز (خارجی و داخلی)، مسئولان ذیربط در وزارت بهداشت و ستاد کرونا، با نگاهی ویژه به هنرمندان و عوامل پروژه‌های در حال تولید، این جمع محدود را در تعامل با خانه سینما شناسایی کرده و بی اعتنا به سن عوامل، آنان را در شمار گروه‌های پرخطر، مشمول اولویت برای دریافت واکسن قرار دهند.»

هر چند این درخواست‌ها مورد توجه قرار نگرفته و همچنان شاهد ابتلا به کرونا یا از دست رفتن هنرمندانی هستیم که هر کدام به نحوی در پروژه‌ای مشغول به کار هستند.

 تهیه‌کننده فیلم‌های «زن دوم» و «آینه‌های روبرو» در مقاطعی داور جشنواره‌هایی همچون فجر هم بوده و یکی از آخرین داوری‌هایش در جشنواره پرحاشیه سال 98 بود که پس از یکسری اتفاق‌های تلخ سیاسی و اجتماعی بازار تحریم جشنواره‌های هنری داغ بود. او اما داوری این جشنواره را پذیرفت و بعد در نوشتاری خطاب به همکارانش درباره چرایی داوری کردن در این رویداد توضح داد: «برای من همیشه بخش فیلم‌های اول و فیلمسازان اول- که منطقا آینده سینمای ایران را به تجسم می‌آورند، جذاب‌ترین بخش جشنواره فجر بوده و هست؛ و مطلقا مایل نیستم در تحریم توجه، تقویت و حتی تماشای این بخش مهم، نقشی داشته باشم. لذا با آنکه عافیت‌طلبی و مراقبت از وجهه شخصی، حکم می‌کرد به جریان پس زدن جشنواره فجر -فارغ میزان صدق و کذب آن- بپیوندم، به احترام صدها فیلمسازی که از عمر و امید و توان و سرمایه خود هزینه کرده‌اند تا فیلم‌هایی برای همین مردم تحریم زده بسازند، داوری بخش "فیلم‌های اول، مستند و کوتاه" جشنواره را پذیرفتم و امیدوارم نتایج این داوری، فیلمسازان توانا و قابلی را به سینمای حرفه‌ای ایران معرفی کند. با احترام به همه دلسوختگانی که با روش تحریم، حال خود را اعلام می‌کنند، من با استفاده از حق آزادی فردی‌ام، تحریم را تحریم کرده و برای روشن نگه داشتن چراغ سینمای ایران، می‌کوشم.»

فرشته طائرپور که جدا از مطالبه‌گری برای واکسیناسیون در گفت‌وگویی بیان کرده بود:‌ «سهم تک‌تک ما در پیشگیری از کرونا، مدیون نشدن به تک‌تک پزشکان، پرستاران، کادر درمانی، اداری و خدماتی همه بیمارستان‌ها و قرارگاه‌های ستاد بحران کرونا در وطن‌مان است که این روزها خیلی خسته‌اند، خیلی در خطرند، خیلی نگرانند و بیشتر از همه ما دلشان می‌خواهد که در خانه‌هایشان و در کنار عزیزانشان پناه بگیرند و احساس کنند که بین آن‌ها و کرونا، نه فقط یک ماسک، بلکه لااقل یک در فاصله است.»

این تهیه‌کننده که اخیرا مجوز ساخت فیلم «نطق نویس» به کارگردانی نگار آذربایجانی را دریافت کرده بود، در حالی براثر کرونا درگذشت که همکارانش در پیام‌هایی از درگذشت او به عنوان یک فعال صنفی پرشور و خستگی‌ناپذیر ابراز تاسف می‌کنند و از رفتن زودهنگام او افسوس می‌خورند.