پرده سینما | پایگاه خبری و تحلیلی سینمای ایران و جهان

بهاریه: و دیاری زیباتر از حقیقت تنهایی

نغمه رضائی

بر بانگ بهار برخاستن و بوسیدن و بوییدن، بذری می خواهد نشسته در پاییز، رسیده از زمستان. به باور خستگی های خاک، شکستگی های خانه را آراستن و به حرمت نور خانه، جور خاک را کشیدن ، دلی می خواهد دریا تر از شمال، رعایتی رعناتر از خیال. گذشتن از خواب های باطل و مُهرهای باطل و بلیط های باطل و بطالت های باطل و کسالت های باطل و سحرهای باطل و فکرهای باطل، یاری می خواهد شیدا تر از طریقت زیبایی و دیاری زیباتر از حقیقت تنهایی. شمردن شعرهای نگفته و قصه های نخوانده و شهرهای ندیده و سفره های نچیده ، ثباتی می خواهد ماناتر از صحت فردا. جانانه هم جانب جمعیتی جهان آرا قدم زدن در خیابان های هر روز ِ یک عمر، آدمی می خواهد شکیباتر از آدم ها. پریدن از آتش ِ کوتاه ِ شادی، در ترقه بازی تکرار تقویم تازه ای که باز، باز می شود به صفحه ی آغاز ِ ادامه ی ایام، توانی می خواهد تنیده تر از صراحتِ سرما. شعور تاریک ِ لحظه را به روشنی ِ آن بالن رنگارنگ سپردن که دخترک هشت ساله با آرزوی بلندش به انتهای آسمان شب می فرستد، زمینی می خواهد شناورتر از شور ذره های هوا. تنفس عطر تازه ای که در حریری پیچیده تپندگی رگ های زنده ی نبض را انتظار می کشد تا فریبای اش را ممکن کند، دمی می خواهد عمیق تر از پنهانی ِ گدازه در آرام ِ آتشفشان. ایستادن بر آستان ایستادگی ها و نشستن در ایستگاه افتادگی ها و رهیدن به پرتگاه آزادگی ها افسانه ای می خواهد دور تر از خرام ِ انسان. به فرصت ِ فصل تازه گلخندی زدن به گیسوی آشفته ی روزگار، شانه ای می خواهد نازکانه تر از چنگ باران و قامتی قدیمی تر از قلب ایران.