پرده سینما | پایگاه خبری و تحلیلی سینمای ایران و جهان

بهاریه نوروز ۱۴۰۱- الماس ها ابدی اند

کتایون بهمن بیجاری

اغلب در عکسهای دسته جمعی، گوشه ای از کادر ایستاده ام و جالب اینکه بهترین دوستانم نیز همینطورند. همدیگر را کنار گود پیدا کردیم. با هم خوشیم و آرام می خندیم، به حرفهایی که شاید خیلی بلند گفته نشوند، ولی با نگاه و اشاره به هم می فهمانیم. لال نیستیم، اما کم حرفیم. کم حرف هم که نه، شاید کم صداییم. اتفاقاً خیلی هم حرف داریم، بیشتر می بینیم و گوش می کنیم. گاه بیشتر تأمل می کنیم و می خوانیم. اتفاقا نقد و نظر هم زیاد داریم ولی باید یخ مان باز شود.

زمانی به اینجور بچه ها می گفتند مؤدب و ساکت است. ولی الان می گویند اعتماد به نفس پایینی دارد، کم هم صدمه ندیده ایم از این فرار کردنها و گوشه گیری ها.

آدمهای گوشه ی عکسهای قدیمی اغلب تارند و کمرنگ، ولی در خاطر ماندگار و شکل دهنده ی چارچوب آن عکسها. عکس های دسته جمعی مثل الماسهایی هستند پر از گوشه های درخشان، تکه هایی ناب و به یاد ماندنی و گاه تکرار نشدنی.

این آدم ها دوستان کمرنگ، اما ماندگاری هستند. توصیه های خوبی برای دوستانشان دارند. البته اگر بتوانی به حرفشان بیاوری. از دیگران بیشتر به تو توجه کردند، راحت تر پای درد دلت نشستند. اغلب هم بیشتر با کتاب دمخورند و اهل مطالعه هستند.

در بین دوستان رنگارنگ، رنگهای ملایمی هستند که به هر جمع و رنگی می آیند نظر خاص و بلند و جیغی ندارند. بیشتر موافقند و در همه ی گروهها دوست داشتنی اند.

با آمدن اسفند و آبی تر شدن آسمان ابتدا گوشه کوچه ها سبز می شوند. شکاف موزاییک های شکسته خیابان پر می شوند از گلهای ریز زرد و بنفش که با خجالت و لبخندی بر لب آرام، آرام آمدن بهار را زمزمه می کنند. باید سرت پایین باشه و حواست جمع تا این کوچولوهای ساکت از گوشه ها به چشمت بیایند و به تو لبخند بزنند.

از اوایل اسفند تا نیمه ی فروردین، هنوز بهار کم زور است و کمرنگ، مثل نوجوانی محجوب و خجالتی است. با لپهایی صورتی، رنگی پریده و بی حال که با اندک صدای ابرها آسمان چشم هایش خیس میشود و با اولین نوازش سر انگشت آفتاب چشمان خیسش را پاک می کند و لبخند می زند. آرام می رود گوشه ای می ایستد و با لبخندی کادر عکس پر هیاهوی آغاز سال ما را کامل می کند. بیشتر حس کنیم این لحظات کم تکرار را.