به نام پروردگار یکتا

دفتر دوم 

یازدهم آذر ماه هزار و سیصد و هشتاد و هشت

پرده سینما چگونه و با چه هدفی شکل گرفت؟

لطف خداوند متعال و مهربانی شما دوستان بازدید کننده در زمان کوتاهی که از اعلام ارسال آزمایشی سایت می گذرد، غیر منتظره بود. از این رو لازم دانستم تا در پاسخ محبت های شما پاسخی به این پرسش که  چندین بار از سوی شما عزیزان مطرح شده است بدهم.

سرراست بگویم پرده سینما حضورش را مدیون پیشنهاد دوست نویسنده عزیزم محمود توسلیان است. در شب بیستم ماه مبارک رمضان امسال همراه چندین نفر از دوستان منتقد و نویسنده سینمایی، افطاری را مهمان دوست مشترک عزیزمان آقای معلم بودیم، وقتی چند نفر ما گوشه ای از حیاط دور هم بودیم، محمود توسلیان عزیر پیشنهاد کرد بیایید ما که به سینمای کلاسیک علاقمند هستیم، به اتفاق یک «وبلاگ» گروهی به نام «طرفداران سینمای کلاسیک» دائر کنیم تا در آنجا بدون آنکه دنبال بهانه ی باشیم درباره ی فیلم های کلاسیک محبوبمان بنویسیم. دوستانی که علاوه بر بنده در این حلقه بودند مثل آقا جواد طوسی، خدایار قاقانی، و رسول نظر زاده، جمله از این پیشنهاد استقبال کردند. شاید برای من طرح این موضوع جالب تر بود. چون اولاً چند ماهی بود که در Blogspot درگیر راه اندازی یک وبلاگ شخصی به نام نوار فیلم بودم، و هم به پیچ و خم فضای وب اندکی آشنا شده بودم و جذابیت های این فضا سخت مجذوبم کرده بود. به هرحال آن شب با دوستان قرار و مدارها را دو قیضه کردیم که همه با هم باشیم و این کار را به سرانجام برسانیم. شخصاً به سرعت دست به کار شدم و وبلاگی را که در بلاگفا آماده داشتم تخلیه کردم و از نو چیدم برای مطالب دوستان. ولی افتاد مشکل ها! در همان قدم اول متوجه شدم هنوز تا «کار گروهی» فاصله ی زیادی داریم و یک نفر باید شخصاً و با اختیار تام و تمام در مرکز ثقل و به عنوان مدیر و سردبیر قرار بگیرد. جریان را به توسلیان گفتم و او موافقت کرد. حتی پیشنهاد کرد که جریان را از یک «وبلاگ» فراتر ببریم و به یک «سایت» تبدیل کنیم. من هم قبول کردم. و اینجاست که باید به حضور مؤثر دوست عزیزم کامیار خسروی اشاره کنم (نقد کامیار خسروی درباره ی فیلم "Up" در زمان نگارش این مقاله زینت بخش تیتر اصلی پرده سینماست.) از ماه ها قبل کامیار خسروی عزیز مرا ترغیب کرده بود که کار وبلاگ نویسی را دنبال نکنم و یک سایت برای خودم برای خودم دائر کنم. به این ترتیب پیشنهاد توسلیان عزیز، تذکری را که کامیار خسروی به من داده بود در ذهنم تکرار کرد. محمود پیشنهاد کرد زحمت این کار را به برادر نازنینش محمد توسلیان واگذارکنم. و من هم خوشبختانه عقل کردم و پذیرفتم! چون در طول کار ابعاد طراحی سایت چنان گسترده شد که شک دارم اگر از طریق دیگری اقدام می کردم به نتیجه ای رضایت بخش می رسیدم. در هر صورت از طریق محمد توسلیان با دوست و استاد او آشنا شدم که نمونه ای بی بدیل از توانایی و صبر و حوصله و ادب و معرفت بود. جناب آقای صفر پاشازاده. او با قابلیت ها و شناخت بی نظیرش از طراحی وب، و با وجود وسواس های میلیمتری و حتماً  آزار دهنده ی من،زحمت طراحی سایت را عهده دار شد و گذشت تا رسیدیم به امروز.

پرده سینما با هدف توجه به سینمای کلاسیک راه اندازی شد. اما حالا می بینم (فعلاً تا این مرحله و امروز) کار به نام سینمای کلاسیک تمام شد، اما به کام سینمای معاصر رفت! چون نویسندگان بیشتر سمت و سوی سینمای معاصر رفته اند. البته نمی دانم در آینده سینمای کلاسیک سمت و سوی مورد نظر در تفکر اولیه را پیدا خواهد کرد یا نه؟

در هر صورت به قول خواجه ی شیراز

سر ارادت ما و آستان حضرت دوست           که هرچه بر سر ما می رود ارادت اوست 

در پناه ایزد یکتا باشید                   

غلامعباس فاضلی

برای مشاهده دیگر یادداشت ها، اینجا را کلیک کنید