انگار همین دیروز بود! در مازندران کلاس هشتم دبیرستان بودم. در شهر کوچک و قدیمی «شاهی» (که بعدها نام «قائم شهر» به خود گرفت) و اندک جمعیتی داشت با فیلم رستم و سهراب ناخواسته در مواجهه با پدیده ای به نام سینما قرار گرفتم که پیش از آن برایم کاملاً ناآشنا بود. آن زمان از دست تقدیر بی خبر بودم و نمی دانستم در این مواجهه درگیر خاطراتی خواهم شد که هرگز لحظه هایش را فراموش نخواهم کرد. با رستم و سهراب بارقه جوانمردی از یک سو، و مفهوم ناکامی بشر از سویی دیگر بر وجودم خیمه زد. دنیای دیگری پیش رویم قرار گرفت که پذیرش آن برایم سخت دشوار بود.

این پدیده نوظهور، «سینما» همچنان ذهن مرا درگیر خود کرده بود که ناگهان اتفاق دیگری رخ داد! ظهور چیزی که آن را «نسل سنگامی» نامیدم با فیلم پرآوازه سنگام! سنگام تمام آن نسل از پیر و جوان، کودک و عوام، و خاص و عام را در سیطره جدابیت و گیرایی اش شور زندگی بخشید! از هرکه می پرسیدم دست کم پنج بار این فیلم را دیده بود! سنگام دو سال روی پرده سینمای «شاهی» بود! به راستی این فیلم چه بود و در شهر کوچک من چه کرد؟! از نگاه من در آن زمان سنگام تحول شگرف دیدن حقایق لحظات زندگی (گرچه ساختگی) بود! نشان از نبوغ پرده سینما داشت و انگار تمام تماشاگران اش را مجذوب سرزمین خودش می کرد. هر کس با دیدن این فیلم به زعم خودش آن را انعکاسی از زندگی واقعی خودش می دید، تا جایی که مشق انشاء من در مدرسه که «نسل سنگامی» نام گرفت، با گرفتن نمره بیست از دبیر ادبیات زبانزد شاگردان دبیرستان شد. که همین هم خاطره ای ماندگار برایم شد! بله در آن زمانه چنین بود و چنین شد!

از نگاه من سینما می تواند در زندگی هر انسان تحولی را شکل دهد. سینما نمایش نادیده ها، جستجوها و گریختن هاست؛ دیدن هرآنچه انسان نمی تواند در واقعیت به آن برسد. سینما متعالی شدن بشر است و گام برداشتنی صریح تر و گویاتر در مسیر تعالی بشر. با خلاقیتی ماندگار که باعث می شود هنر انسان جاودان بماند.

رزاق رضائی

فروردین ۱۴۰۳

در همین رابطه بهاریه های پرده سینما در نوروز  ۱۴۰۳ را بخوانید

جدا شدن و نو شدن - کتایون بیجاری

هم بگو، هم بخند، ولی دیوانه نشو!- کاوه قادری

برای دیدار تو بار و بندیل کردم- امید فاضلی

تاریخی مثل ساعت عاشقی- سعید توجهی

داستان من و «نسل سنگامی»- رزاق رضایی